مرجان جاودانه شد اونی که میخواستی تو غبارها گم شد ولی مرجان ما گم نشد جاودانه شد

مرجان جاودانه شد

اونی که میخواستی تو غبارها گم شد

 ولی #مرجان ما گم نشد جاودانه شد

مرجان گفته بود با رویش ناگزیر جوانه ها چه میکنید وخود همین رویش بود وشد وهست

مرجان ازمیان ما رفت ولی به یاران هم بندش در ۲۰۹ که خوانده بود پیوست

مرجان ما دیگر زن انقلابی شوریده بر عصیان ونظم پلید ملاهای ضد زن شده بود 

با درود به شورشگران خاموش اما جاودانه و پرجوش خواهرم  مرجان آتش‌افروز

سلام بر مرجان صدای شورش زن ایرانی در برابر نظم ارتجاعی حاکم .
از درگذشت نابهنگام هنرمند محبوب ایران، مرجان عزیزم بسیار متاثرم. قبل از او هم معصومه عزیزم، معصومه جوشقانی، از زندانیان همان زمان، پر کشید.
سالهای پر درد و شکنجه و زندان مرجان در کنار زنان مقاوم و مجاهد، روح آزاده و وجدان نا آرام او را به راهی نو برای آزادی مردم و میهنش سمت داد.
در سالهای تبعید درکنار مجاهدین و مقاومت ایران قرار گرفت و طی دو دهه با شور و اشتیاق و با صدای روحبخش و لطیفش ، صدای دختران و زنان ستمدیده میهنمان شد و در میان اندوه شب با صدایش از روز خبر میداد و روشنایی.
او با شورش‌اش بر آنچه که بود و هست، بر این حقیقت گواهی داد که تعهد انسان به آزادی، بزرگترین سرمایه اوست و در دوران تاریک ارتجاع و اختناق، هنرمند مردمی باید به این تعهد بزرگ بپیوندد.
براستی زنان هنرمندی مثل مرجان و مرضیه که به‌مبارزه و مقاومت برخاستند،‌ رنج های زن ایرانی و خواست پرقدرت او برای رهایی را نمایندگی کردند.
خواهر بسیار عزیزی را از دست دادم اما میدانم که خواهران مجاهدش بخصوص خواهران هم‌بندش و دختران شورشگر ایرانی که برای آزادی به‌پا می‌خیزند، جای خالی او را پر خواهند کرد.
به دخترش پوپک ،به آقای ژورک و خانواده محترمش، به همکاران هنری او ، به یکایک هنرمندان آزاده و جامعه هنرمندان ایران و به خانواده بزرگ مقاومت تسلیت میگویم. مرجان عزیزم همیشه با ماست و سرود آزادی میخواند، سرودی که قطعا به حقیقت خواهد پیوست.
صدای مرجان، قدرت انتخاب و تعهدش به آزادی و مردم ایران، نیروبخش فرزندان قیام آفرین این میهن به ویژه دختران شورشگر است. صدایی که در فردای آزادی ایران هم حاضر و همراه و طنین انداز خواهد بود.
صدای «شهیدای شهر»، «طنین زنده‌ام هنوز، صدای من نمرده‌ام، شکستن سکوت یک هزاره در ۲۰۹»، سرود «وقت براندازی» و آوای «میهنی می‌سازیم»، بخشی از وجدان غنی، لطیف و تسلیم‌ناپذیر جامعه ایران است.
از یاد نمی‌بریم خروش او علیه آخوندهای حاکم را که«گیرم که میزنی. گیرم که میکشی. با رویش ناگزیرجوانه چه میکنی. باجوجه های نشسته درآشیانه چه میکنی؟»
و کلمات او خطاب به‌زن ایرانی از یاد نخواهد رفت که «عزیزانم کمر همت ببندید وبعنوان چاووشان این کاروان پرشتاب جلودارمیدان مبارزه باشید و به همت و قدرت خودتان باورداشته باشید».
سلام بر مرجان . او رستگار و جاودانه شد